พระเจ้าเปิดโลก

พระเจ้าเปิดโลก
(คำเก่าของไทย)

มาจากบาลีว่า “โลกวิวรณ” อ่านว่า โล-กะ-วิ-วะ-ระ-นะ
เขียนแบบไทยเป็น “โลกวิวรณ์” อ่านว่า โล-กะ-วิ-วอน หรือ โลก-กะ-วิ-วอน

“โลก” หมายถึงภพภูมิที่เกิดของสรรพชีพ ในที่นี้ระบุถึงสวรรค์ มนุษย์ และนรก

“วิวรณ” รากศัพท์คือ วิ ( = พิเศษ, แจ้ง, ต่าง) + วร (ธาตุ = ปิด, ห้าม ด้วยอำนาจของ วิ อุปสรรค ทำให้ความหมายต่างไปจากเดิม = เปิด) + ยุ (ปัจจัย แปลงเป็น อน [อะ-นะ] ประกอบท้ายธาตุที่ลงท้ายด้วย ร ให้แปลง น เป็น ณ) : วิ + วร + ยุ > อน > อณ = วิวรณ แปลว่า การเปิดออก, การเปิดให้เห็น, การทำให้เปิด, การเปิดเผย, การไขความ, การเผยแผ่