บทความเรื่อง ทำไมต้องทิ้งตัวเอง
ทำไมต้องทิ้งตัวเอง (๑)
———————–
เมื่อวันที่ ๑ มกราคม ๒๕๔๓ ศักราชของศาสนาคริสต์มีอายุครบ ๒๐๐๐ ปี คนทั้งโลก-รวมทั้งคนในประเทศไทยของเราด้วย พากันตื่นเต้นเฉลิมฉลองกันเอิกเกริก
ยังไม่มีใครสืบค้นประวัติศาสตร์ชาติไทยว่า เมื่อคราวถึงปีพุทธศักราช ๒๐๐๐ คือเมื่อ ๕๖๔ ปีมาแล้วนั้น คนไทยตื่นเต้นเหมือนที่ตื่นเต้นปี ๒๐๐๐ ของศาสนาคริสต์หรือเปล่า
บทความนี้ไม่มีความประสงค์จะตอบคำถามว่า ทำไมคนไทยซึ่งนับถือศาสนาพุทธเป็นศาสนาประจำชาติ จึงต้องพูด ต้องอ้างอิง หรือพูดกันตรงๆ ว่า ต้องเห่อปีคริสตศักราช ๒๐๐๐ ไปกับเขาด้วย เรารับเอาวิธีนับเดือนปีของศาสนาคริสต์มาใช้ในวัฒนธรรมของคนไทยเรากันแล้วหรือ
บทความนี้เพียงแต่ขอเสนอแง่คิดบางประการเท่านั้น
ทุกวันนี้ วัฒนธรรมตะวันตกไหลบ่าเข้ามาพร้อมกับความเจริญทางวิทยาศาสตร์ เราก็พากันรับเอาไว้อย่างเต็มที่ อันที่จริงวัฒนธรรมตะวันตกไม่ใช่เพิ่งจะเข้ามาในสมัยเรานี่เท่านั้น แต่ได้เข้ามาแล้วตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษของเรา
ข้อแตกต่างสำคัญอยู่ตรงที่ว่า บรรพบุรุษของเราท่านรับอย่างมีสติ และเลือกรับ แต่ที่สำคัญที่สุดก็คือเมื่อรับเอาวัฒนธรรมต่างชาติเข้ามาแล้ว ท่านไม่ได้ทิ้งลักษณะประจำตัวประจำชาติของไทยเรา แต่ท่านนำมาปรับใช้ให้กลมกลืนเข้ากันได้กับลักษณะไทย โดยที่ท่านก็ยังคงความเป็นไทยไว้ได้อย่างครบถ้วน
การรับเอาวัฒนธรรมต่างชาติเข้ามาใช้นั้น ถ้าจะว่าไปแล้วก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสียหายอันใด ข้อสำคัญอยู่ที่ว่า เมื่อเรารับวัฒนธรรมต่างชาตินั้น เราทิ้งวัฒนธรรมของเราไปด้วยหรือเปล่า เราหลงใหลได้ปลื้มพากันเชิดชูวัฒนธรรมต่างชาติจนสูงเด่นกว่าวัฒนธรรมของเราเองหรือเปล่า และเราพากันยึดถือเอาวัฒนธรรมต่างชาติเป็นแก่นสาร ส่วนวัฒนธรรมของเราเองถือกันเป็นเพียงแค่เปลือกกระพี้หรือเปล่า
ข้ออ้างอย่างหนึ่งที่เรามักจะได้ยินอยู่เสมอก็คือ โลกเปลี่ยนไป กาลสมัยเปลี่ยนไป สภาพของสังคมก็ต้องเปลี่ยนไป จะให้ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเดิมอยู่ไม่ได้
อันที่จริงเราไม่อาจจะให้ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเดิมอยู่ได้ แต่เราก็อาจจะปรับปรุงอะไรๆ ให้กลมกลืนสอดคล้องกับความเปลี่ยนแปลงได้โดยไม่ต้องทิ้งตัวเอง หรือไม่ต้องทำลายคุณค่าความดีงามที่มีอยู่ในวัฒนธรรมของตัวเอง อย่างที่เรากำลังทำกันอยู่ทุกวันนี้
นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย
๒๘ มีนาคม ๒๕๖๔
๑๖:๐๗