คนเลี้ยงหมา

คนเลี้ยงหมา

————-

ทุกครั้งที่เห็นใครสักคนขี่มอเตอร์ไซค์มีหมาน่ารักอยู่ในตะแกรงหน้ารถ

ทุกครั้งที่เห็นหมาหน้าตาดี ขนเป็นมัน อยู่ในรถส่วนตัวของใครสักคน

และทุกครั้งที่เห็นใครสักคนอุ้มหมาหรือจูงหมาสวยๆ ไปเดินเล่น

ผมมักจะนึกถึงครูพูน สินธุเสก

————-

ครูพูน สินธุเสก เป็นครูรุ่นเก่าของโรงเรียนเบญจมราชูทิศ โรงเรียนประจำจังหวัดราชบุรี สอนวิชาคณิตศาสตร์หรือวิทยาศาสตร์อะไรนี่แหละ

ผมมาอยู่ในเมืองราชบุรีตั้งแต่ปี ๒๕๐๖ จำไม่ได้ว่าได้เห็นครูพูนแล้วหรือยัง แต่จำได้ว่าได้เห็นครูพูนแทบทุกวัน ตอนนั้นเข้าใจว่าครูพูนคงจะเพิ่งเกษียณ ไม่แน่ใจว่าตำแหน่งสุดท้ายเป็นอะไร

ครูพูนขี่จักรยานเก่าๆ ข้างหลังมีตะแกรงแข็งแรง มีไม้แบบไม้คานแขวนกระป๋องหรือถังขนาดเขื่อง ๒ ใบวางพาดบนตะแกรง 

ครูพูนไปขอหรือไม่ก็ขอซื้อเศษอาหารตามร้านขายข้าวแกงในตลาดเทศบาล ใส่ถังเอากลับมาบ้าน หุงข้าวผสมเศษอาหาร 

พอได้เวลา-จำไม่ได้แน่ว่าเช้าหรือเย็น หรืออาจจะเป็นทั้งเช้าทั้งเย็น-ครูพูนจะขี่จักรยานตระเวนไปตามถนนต่างๆ ตักอาหารที่ว่านั่นโดยมีกระดาษรองวางไว้ตามรายทางเป็นระยะๆ 

ใช่แล้วครับ ครูพูนเป็นคนเลี้ยงหมาสาธารณะ

————-

ครูพูนไม่เอาใจใส่กับการแต่งตัวมากนัก นุ่งกางเกงขายาว สวมเสื้อตามปกติของปกติชน แต่ไม่กังวลกับความสะอาดหรือสกปรกของเสื้อผ้า และไม่แคร์กับสายตาของผู้คน 

ดังนั้น จึงมักมีความรู้สึกในหมู่คนทั่วไปว่า ครูพูนอยู่ในจำพวกบุคคลพิเศษ คือถ้าไม่ขาดก็เกิน

สรุปว่า สภาพของครูพูนนั้นคนที่ไม่รู้จักหรือไม่รู้มาก่อนจะไม่มีทางนึกภาพออกว่านี่คือครูสอนวิชาคณิตศาสตร์ของโรงเรียนประจำจังหวัด

————-

มีคำบอกเล่ากันมาเงียบๆ ว่า ครูพูนได้รับความกระทบกะเทือนใจอันเนื่องมาจาก “แฟน”

คำว่า “แฟน” ที่เอามาใช้ในภาษาไทยนี่มีความหมายที่ดิ้นได้ อาจจะหมายถึงคู่ครองหรือเป็นแค่คู่รักก็ได้ ผมไม่ทราบว่าครูพูนมีภรรยาหรือเปล่า

ว่ากันว่า-เคยมีคนไปถามครูพูนว่า ทำไมจึงทุ่มเทกับการเลี้ยงหมาสาธารณะ

ครูพูนตอบว่า-เลี้ยงหมาดีกว่าเลี้ยงคน หมามันซื่อสัตย์กว่าคน

มีคำบอกกันว่า เงินบำนาญของครูพูนนั้นเจ้าของเงินกินใช้ไม่เท่าไร แต่หมดไปกับการเลี้ยงหมาเสียเป็นส่วนมาก

————-

ผมยังจำภาพครูพูนได้ดี ที่เจอเป็นประจำคือตั้งแต่บริเวณหน้าวัดช่องลม ผ่านหน้าศาลากลางหลังเก่า เลียบไปตามถนนวรเดชริมน้ำแม่กลอง ไปจนถึงตลาด 

ครูพูนจะขี่จักรยานเก่าๆ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ นั่งหลังงุ้มเล็กน้อย ตะแกรงหลังแขวนกระป๋อง ๒ ใบ ถีบจักรยานไปเรื่อยๆ อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง ไม่ว่าใครจะมองอย่างไรหรือคิดอย่างไร

————-

ครูพูนหายหน้าไปตั้งแต่เมื่อไร ผมไม่ทันได้สังเกต

ทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เห็นใครสักคนขี่มอเตอร์ไซค์มีหมาน่ารักอยู่ในตะแกรงหน้ารถ

ทุกครั้งที่เห็นหมาหน้าตาดี ขนเป็นมัน อยู่ในรถส่วนตัวของใครสักคน

และทุกครั้งที่เห็นใครสักคนอุ้มหมาหรือจูงหมาสวยๆ ไปเดินเล่น

ผมมักจะนึกถึงครูพูน สินธุเสก-คนเลี้ยงหมา

นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย

๓๐ ธันวาคม ๒๕๕๘

๑๔:๑๔