ราชกิจจานุเบกษา

อ่านว่า ราด-ชะ-กิด-จา-นุ-เบก-สา
ประกอบด้วย ราช + กิจจ + อนุ + เบกษา

“ราช” แปลว่า พระราชา, พระเจ้าแผ่นดิน ใช้นำหน้าคำให้มีความหมายว่า “เป็นของพระเจ้าแผ่นดินหรือเกี่ยวกับพระเจ้าแผ่นดิน”

“กิจจ” บาลีเขียน “กิจฺจ” (มีจุดใต้ จฺ ตัวแรก) อ่านว่า กิด-จะ แปลตามศัพท์ว่า “สิ่งที่พึงทำ” หมายถึง หน้าที่, การงาน, การบริการ; พิธี, การกระทำ, ควรทำ, ควรประกอบ

ราช + กิจจ = ราชกิจจ (> ราชกิจ / ราด-ชะ-กิด) แปลว่า “กิจของพระราชา” คือ ธุระของพระราชา, งานที่พระราชาจะต้องทำ, งานที่ผู้บริหารบ้านเมืองจะต้องทำเพื่อประโยชน์สุขของประชาชน

“อนุ” แปลว่า ภายหลัง, ตามหลัง, เนืองๆ, บ่อยๆ