บทความเรื่อง กรรมของผม

กรรมของผม

————–

ผมเป็นเณร อายุ ๑๘ หอบ “เสื่อผื่นหมอนใบ” จากวัดหนองกระทุ่ม อำเภอปากท่อ มาอยู่วัดมหาธาตุราชบุรีเพื่อเรียนบาลี ตั้งแต่ปี ๒๕๐๖

สมัยนั้นเพื่อนๆ และพระในวัดจะเรียกผมว่า “ขรัวคลุมโปง” เพราะผมชอบเอาผ้าอาบคลุมศีรษะนั่งท่องหนังสือตามโคนไม้ ข้างมณฑป ข้างเจดีย์ หลังโบสถ์ หลังเมรุ สุดแต่ว่าแถวไหนเงียบๆ ก็จะไปนั่งแถวนั้น

วันหนึ่ง ผมไปนั่งท่องหนังสืออยู่หน้าโบสถ์

ก็พอดีมีสตรีวัยรุ่นคนหนึ่ง จะมาคนเดียวหรือมากับใครไม่ทันสังเกต เดินผ่านประตูกำแพงแก้วเข้ามา เธอสวมรองเท้าและทำท่าจะเดินเข้าในเขตสีมาทั้งรองเท้า

ผมเห็นดังนั้น ก็เดินเข้าไปบอกเธอว่า “ถอดรองเท้าก่อน”

ผมเดินเข้าไปบอกโดยซื่อ มิได้มีเจตนาเป็นอย่างอื่น หรือมีจริตเสแสร้งแฝงเลศนัยอะไร

แต่จะเป็นด้วยกิริยาท่าทาง สุ้มเสียง สีหน้า หรืออะไรก็ไม่ทราบ-อันเป็นบุคลิกของผม ซึ่งเป็นคนหนุ่มวัยรุ่นเช่นเดียวกัน ทำให้เธอผู้นั้นแปรหรือแปลความหมายไปคนละทาง คือดูเป็นว่าผมเข้าไปทำท่าตีสนิท หรือหาโอกาสจะ “เจ๊าะแจ๊ะ” อะไรด้วย

เธอมองผมอย่างที่พูดกันเป็นสำนวนว่า “ตั้งแต่หัวจดเท้า”

อารมณ์หรือความรู้สึกแบบนี้ ไม่ต้องบอกออกมาเป็นคำพูด มองสีหน้าแววตาของอีกฝ่าย ก็พอเดาได้ไม่ผิด

ผมเจอปฏิกิริยาแบบนั้นก็ถอยสิครับ

อยู่ทำไมให้เปลืองตัว

เชิญตกนรก ถูกยมบาลเอามีดโกนกรีดฝ่าเท้าตามอัธยาศัยเถิด ตัวใครตัวกู