บุคคลหาได้ยากที่ผมหาได้
บุคคลหาได้ยากที่ผมหาได้
——————————-
และความแก่คงจะไม่ใช่ปัจจัยเดียว
…………….
เมื่อสัปดาห์ก่อนผมมีกิจจำเป็นจะต้องเข้ากรุงเทพฯ ผมไปพักบ้านลูกชายที่อยู่ในซอยวัดหลวงพ่อโตบางพลีเช่นเคย
ตอนเช้าผมก็จะเดินออกกำลังแบบเดียวกับที่ทำตามปกติที่ราชบุรี ถ้าไม่ไปทางวัดหลวงพ่อโตก็จะไปทางตลาดกิ่งแก้ว
ทั้งสองแห่งนี้อยู่คนละทิศทางกัน วัดหลวงพ่อโตไปทางใต้ ตลาดกิ่งแก้วไปทางเหนือ
เดินออกกำลังด้วย ถือโอกาสหาของกินเป็นมื้อเช้าติดมือกลับบ้านด้วย
ตั้งอารมณ์-เหมือนพระออกบิณฑบาต
วันนั้น (๒๓ มิถุนายน ๒๕๖๓) ผมซื้ออาหารที่ตลาดกิ่งแก้วหิ้วติดมือแล้วก็ขึ้นสะพานข้ามถนนเทพรัตนตรงหน้าตลาดกลับมาทางฟากห้างมาร์เก็ต วิลเลจ สุวรรณภูมิ เป็นช่วงเวลาที่ฝนตกหนักพอดี
ความจริงฝนตกตั้งแต่อยู่ในตลาดแล้ว ในตลาดมีหลังคาจึงไม่ทันรู้ว่าฝนตก พอออกมาจะขึ้นสะพานจึงรู้ว่าฝนตก
บนสะพานมีหลังคา ฝนไม่เปียก เดินได้สบาย
พอลงสะพาน คราวนี้เปียกแน่
แต่ฝนตกแค่นี้ไม่มีปัญหาสำหรับผม-ในฐานะลูกชาวนาชั้นสี่-ชั้นที่ไม่มีนาเป็นของตนเอง
สมัยเป็นเด็กเลี้ยงวัวอยู่กลางทุ่ง ฝนตกแดดออกเป็นเรื่องปกติที่สุด ผมถูกธรรมชาติฝึกให้ทนแดดทนฝน ทนร้อนทนหนาวทนหิวทนอดจนเป็นปกติ
เห็นใครโดนฝนนิดแดดหน่อย เรียกหาร่มหาหมวก
บ่องตง – หมั่นไส้
(ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมก็ใช้ภาษาแบบนี้เป็น!)
ลงสะพาน เดินผ่านหน้ามาร์เก็ต วิลเลจ สุวรรณภูมิท่ามกลางสายฝน ตอนนั้นห้างยังไม่เปิด
ยังไม่ทันพ้นหน้าห้าง ชายในชุดปฏิบัติงานคนหนึ่ง สวมเสื้อกันฝน ในมือถือร่มคันใหญ่ก็เดินรี่เข้ามาหาผม
“ลุงจะไปไหน” เขาถามอย่างสุภาพ “ฝนกำลังตก เข้าไปหลบฝนที่ชายคาห้างก่อนดีไหม”
“อ๋อ ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบ “ไปซอยหลวงพ่อโต”
“ถ้าไม่รีบ หลบฝนก่อนเถอะครับ” เขาพูดพร้อมพยักพเยิด
ผมนึกถึงมารยาทที่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนมา
…………….
กับคนเสมอกันหรือต่ำกว่า – “อย่าปฏิเสธน้ำใจอย่างไร้น้ำใจ”
กับผู้ใหญ่กว่า -“ผู้ใหญ่ให้อะไร ห้ามปฏิเสธ”
…………….
“เดี๋ยวเขาว่าเอา” ผมพยายามพูดให้ฟังดูครึกครื้น
“ใครจะว่า ไปกับผมเถอะลุง เปียก”
“เดี๋ยวเจ้าหน้าที่เขาว่าเอา”
“ก็ผมนี่แหละเจ้าหน้าที่” คราวนี้เขาหัวเราะ
เขากางร่มให้ผม กึ่งดึงกึ่งลากผมเข้าไปหลบฝนที่ริมห้าง ชี้ให้ผมนั่งที่เก้าอี้
ยิ้มให้อย่างมีไมตรี แล้วก็หายตัวไป
ผมนั่ง-ฉลองศรัทธา-อยู่พักหนึ่ง พอดีว่าฝนเริ่มซาเม็ด ผมก็ออกเดินต่อไป
ถึงปากซอยหลวงพ่อโต พอเลี้ยวเข้าปากซอย ผมก็เตรียมข้ามถนนเพื่อไปเดินอีกฟากหนึ่งซึ่งเป็นฟากเดียวกับทางเข้าบ้าน
เช้าๆ รถออกจากซอยค่อนข้างหนาแน่น
ตรงนั้นมีหนุ่มโรงงานยืนอยู่คนหนึ่ง เตรียมจะข้ามถนน เขามองมาทางผม
“ลุงข้ามกับผม” เขาบอก แล้วเข้ามายืนทางขวาของผม ยืนด้านนี้เวลาข้าม ถ้ารถมา รถจะถึงตัวเขาก่อน
พอมีจังหวะรถว่าง เขาก็บอกให้ผมข้ามไปกับเขา
ขึ้นทางเท้าฟากโน้นแล้วผมก็ขอบคุณเขา แล้วต่างคนก็ต่างไป
…………….
ผมเล่าเรื่องนี้ให้ท่านอาจารย์ผู้หญิงที่บ้านฟัง
หมายเหตุ: “ท่านอาจารย์ผู้หญิงที่บ้าน” หมายถึงภรรยาผม
ท่านอาจารย์ผู้หญิงที่บ้านบอกว่า ผมเป็นคนแก่ ใครเห็นเขาก็สงสาร เป็นเรื่องธรรมดา
…………….
ผมเป็นคนแก่น่ะใช่
แต่ความแก่คงจะไม่ใช่ปัจจัยเดียว – คุณว่าไหม?
นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย
๒๕ มิถุนายน ๒๕๖๓
๐๙:๔๗
…………………………….
…………………………….