บทความเรื่อง กระบือบอด

สุตฺต ขุ. ชาตกํ(๑) :เอก-จตฺตาลีสนิปาตชาตกํ – หน้าที่ 224

(สตฺตกนิปาต)

                         ๒ คนฺธารวคฺโค 

                         ๑ คนฺธารชาตกํ 

    [๑๐๔๓] หิตฺวา คามสหสฺสานิ         ปริปุณฺณานิ โสฬส 

                โกฏฺฐาคารานิ ผีตานิ        สนฺนิธินฺทานิ กุพฺพสิ ฯ 

    [๑๐๔๔] หิตฺวา คนฺธารวิสยํ          ปหูตธนปานิยํ ๑ 

                ปสาสนิโต ๒ นิกฺขนฺโต      อิธทานิ ปสาสสิ ฯ 

    [๑๐๔๕] ธมฺมํ ภณามิ เวเทห         อธมฺโม เม น รุจฺจติ 

                ธมฺมํ เม ภณมานสฺส         น ปาปมุปลิมฺปติ ฯ 

    [๑๐๔๖] เยนเกนจิ วณฺเณน          ปโร ลภติ รุปฺปนํ 

                มหตฺถิยมฺปิ เจ วาจํ         น ตํ ภาเสยฺย ปณฺฑิโต ฯ 

    [๑๐๔๗] กามํ รุปฺปตุ วา มา วา      ภูสํ วา วิกิริยฺยตุ 

                ธมฺมํ เม ภณมานสฺส         น ปาปมุปลิมฺปติ ฯ 

    [๑๐๔๘] โน เจ อสฺส สกา พุทฺธิ      วินโย วา สุสิกฺขิโต  

                วเน อนฺธมหึโสว ๓        จเรยฺย พหุโก ชโน ฯ 

    [๑๐๔๙] ยสฺมา จ ปนิเธกจฺเจ        อาเจรมฺหิ ๔ สุสิกฺขิตา 

                ตสฺมา วินีตวินยา ธีรา ๕    จรนฺติ สุสมาหิตาติ ฯ 

                        คนฺธารชาตกํ ปฐมํ ฯ 

                           ___________ 

#๑ สี. ยุ. ปหุตธนธานิยํ ฯ ม. ปหูตธนธาริยํ ฯ  ๒ ม. ปสาสนโต ฯ 

#๓ สี. ยุ. อนฺธมหิโส ว ฯ  ๔ สี. ยุ. อาจารมฺหิ ฯ  ๕ ม. ยุ. อยํ ปาโฐ นตฺถิ ฯ 

๑ คนฺธารชาตกํ 

    [๑๐๔๓] หิตฺวา คามสหสฺสานิ         ปริปุณฺณานิ โสฬส 

                โกฏฺําคารานิ ผีตานิ        สนฺนิธินฺทานิ กุพฺพสิ ฯ 

    [๑๐๔๔] หิตฺวา คนฺธารวิสยํ          ปหูตธนปานิยํ ๑ 

                ปสาสนิโต ๒ นิกฺขนฺโต      อิธทานิ ปสาสสิ ฯ 

    [๑๐๔๕] ธมฺมํ ภณามิ เวเทห         อธมฺโม เม น รุจฺจติ 

                ธมฺมํ เม ภณมานสฺส         น ปาปมุปลิมฺปติ ฯ 

    [๑๐๔๖] เยนเกนจิ วณฺเณน          ปโร ลภติ รุปฺปนํ

                มหตฺถิยมฺปิ เจ วาจํ         น ตํ ภาเสยฺย ปณฺฑิโต ฯ 

    [๑๐๔๗] กามํ รุปฺปตุ วา มา วา      ภูสํ วา วิกิริยฺยตุ 

                ธมฺมํ เม ภณมานสฺส         น ปาปมุปลิมฺปติ ฯ 

    [๑๐๔๘] โน เจ อสฺส สกา พุทฺธิ      วินโย วา สุสิกฺขิโต 

                วเน อนฺธมหึโสว ๓        จเรยฺย พหุโก ชโน ฯ 

    [๑๐๔๙] ยสฺมา จ ปนิเธกจฺเจ        อาเจรมฺหิ ๔ สุสิกฺขิตา 

                ตสฺมา วินีตวินยา ธีรา ๕    จรนฺติ สุสมาหิตาติ ฯ 

                        คนฺธารชาตกํ ปฐมํ ฯ 

___________ 

#๑ สี. ยุ. ปหุตธนธานิยํ ฯ ม. ปหูตธนธาริยํ ฯ  ๒ ม. ปสาสนโต ฯ 

#๓ สี. ยุ. อนฺธมหิโส ว ฯ  ๔ สี. ยุ. อาจารมฺหิ ฯ  ๕ ม. ยุ. อยํ ปาโํ นตฺถิ ฯ  

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๕ – หน้าที่ 320

           ทิ้งก็ตาม  เมื่อเขากล่าวคำเป็นธรรมอยู่  ขึ้นชื่อ

           ว่าบาปย่อมไม่เปรอะเปื้อน.

         [๑๐๔๘]   ถ้าสัตว์เหล่านั้น     ไม่มีปัญญาของตนเอง

           หรือวินัยที่ศึกษาดีแล้วไซร้       คนจำนวนมากก็

           จะเที่ยวไปเหมือนกระบือตาบอดเที่ยวไปในป่า

         [๑๐๔๙]   แต่เพราะเหตุที่ธีรชนบางเหล่าศึกษาดี

           แล้ว  ในสำนักอาจารย์  ฉะนั้นธีรชนผู้มีวินัย 

           ที่ได้แนะนำแล้ว   จึงมีจิตตั้งมั่นเที่ยวไปอยู่.

                            จบ  คันธารชาดกที่  ๑