ราคาของการให้เกียรติ

บริษัทประกอบธุรกิจห้องเย็นแห่งหนึ่งมีเจ้าหน้าที่และคนงานรวมกันประมาณ ๕๐๐ คน

เจ้าหน้าที่ รปภ. คนหนึ่งประจำอยู่ที่ประตูเข้าออกของบริษัท

ทุกเช้าที่เข้าไปทำงาน และทุกเย็นที่เลิกงานออกจากบริษัท ทุกคนต้องผ่านประตูนี้ 

ไม่มีเจ้าหน้าที่หรือคนงานคนไหนพูดจาทักทาย รปภ.คนนี้-ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะที่ไหนๆ ก็เป็นแบบนี้

แต่มีสตรีวัยใกล้เกษียณคนเดียวที่พูดจาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม กิริยาสุภาพและให้เกียรติ รปภ.

“สวัสดีค่ะ” เธอจะกล่าวคำง่ายๆ สั้นๆ คำนี้ทุกครั้งที่ผ่านเข้าไปตอนเช้า

และ “สวัสดีค่ะ” อีกครั้งหนึ่งที่ผ่านประตูออกไปในตอนเย็น

เป็นสิ่งเดียวที่ รปภ.คนนี้ได้รับ 

มันเป็นเสมือนของขวัญประจำวันสำหรับเขา

————

เท่าที่ทุกคนทราบ คนงานสตรีผู้นี้ทำงานที่บริษัทนี้มาหลายปี และพักอยู่คนเดียวในห้องเช่าแห่งหนึ่งไม่ไกลจากบริษัทนัก

————

เช้าวันนั้นก็เช่นเดียวกับทุกเช้า เธอกล่าว “สวัสดีค่ะ” กับ รปภ.เมื่อผ่านประตูตอนเช้า

หน้าที่ของคนงานสตรีคนนี้ต้องเข้าออกห้องแช่แข็งเป็นประจำ วันนั้นเธอเข้าไปในห้องแช่แข็งคนเดียวตอนใกล้เลิกงาน จะด้วยเหตุบังเอิญหรืออะไรสักอย่าง เธอไปแตะปุ่มอะไรเข้าปุ่มหนึ่งทำให้ประตูห้องล็อกโดยอัตโนมัติ เป็นล็อกแบบที่ต้องเปิดจากด้านนอกเท่านั้น คนที่อยู่ข้างในเปิดออกไม่ได้ ร้องเรียกหรือส่งสัญญาณใดๆ คนข้างนอกไม่มีทางที่จะได้ยิน (ปกติเวลาเข้าไปในห้องแช่แข็งเช่นนี้จะต้องมีคนรออยู่ข้างนอกคนหนึ่งเสมอ)

————

จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เจ้าหน้าที่และคนงานทุกคนกลับบ้านกันหมดแล้ว 

ไม่มีใครเฉลียวใจว่ามีคนงานคนหนึ่งติดอยู่ในห้องแช่แข็ง

————

รปภ.คนเดิมที่ประจำประตูเข้าออกรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไม่ได้เห็นเจ้าของสีหน้ายิ้มแย้ม กิริยาสุภาพและให้เกียรติ พร้อมกับเสียง “สวัสดีค่ะ” ตามเวลาปกติที่เขาควรจะได้ยินในตอนเย็น 

เขาเข้าใจว่าเธอคงจะกลับไปก่อนในชั่วขณะที่เขาอาจจะเผอิญไม่ได้อยู่ประจำที่

————

แต่มีอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจของเขาอยู่ตลอดเวลา

เขายังไม่ได้รับ “ของขวัญประจำวัน” ที่เขาเคยได้รับ 

และวันนี้เขาก็ควรได้รับในตอนเย็นเหมือนกับที่ได้รับเมื่อตอนเช้า

————

เกือบสองทุ่ม

……….

อะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจ-ทำให้เขาตัดสินใจไปตามเพื่อน รปภ. ที่รับผิดชอบภายในตัวอาคาร และขอร้องให้ช่วยตรวจดูห้องต่างๆ ซึ่งตามปกติ รปภ.ไม่ได้ทำ

“เอ็งจะดูอะไร?” เพื่อนถาม

“ข้าก็ไม่รู้” เขาตอบ

“อ้าว !”

“เถอะน่า เพื่อความชัวร์” เขาขอร้องเพื่อน

คนทั้งสองช่วยกันเปิดดูห้องต่างๆ โดยไม่รู้แน่ว่าจะดูอะไร

จนถึงห้องแช่แข็งห้องนั้น เมื่อเปิดเข้าไปก็พบคนงานสตรีคนนั้นนอนขดตัวหมดความรู้สึก หลังจากถูกแช่แข็งอยู่ในนั้น ๔ ชั่วโมง !!

————

เป็นเวลานานเกือบ ๒ สัปดาห์ที่เจ้าหน้าที่ รปภ. ประจำประตูเข้าออกของบริษัทไม่ได้ยินคำว่า “สวัสดีค่ะ” -นานเท่ากับเวลาที่คนงานสตรีคนนั้นพักฟื้นก่อนที่จะกลับมาทำงานได้ตามปกติ

————

“สวัสดีค่ะ” 

คำง่ายๆ สั้นๆ ที่กล่าวออกมาจากหัวใจที่ให้เกียรติเพื่อนมนุษย์ มีราคาเท่าไร?

————

หมายเหตุ :

เรียบเรียงตกแต่งตามเค้าเรื่องตอนหนึ่งในพระธรรมเทศนาที่พระราชปฏิภาณมุนี (Chaokhun Bunma) วัดประยุรวงศาวาส แสดงในงานพระราชเพลิงศพคุณพ่อเบี้ยว คล้อยวงศ์ และคุณแม่เชื่อม คล้อยวงศ์ โยมพ่อโยมแม่ของพระธรรมปัญญาภรณ์ เจ้าคณะจังหวัดราชบุรี และเจ้าอาวาสวัดมหาธาตุ ราชบุรี ที่วัดบ้านกล้วย อำเภอเมือง จังหวดราชบุรี เมื่อวันที่ ๒๖ กรกฎาคม ๒๕๕๘

————

นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย

๒๗ กรกฎาคม ๒๕๕๘

ดูโพสต์ในเฟซบุ๊กของครูทองย้อย