ภาษากับอักษร
ภาษากับอักษร
—————-
ภาษา กับ อักษร เป็นเรื่องหญ้าปากคอกที่หลายคนยังเข้าใจผิด
ภาษา กับ อักษร มีทั้งส่วนเหมือนและส่วนต่าง
ส่วนเหมือนคือ อักษรเป็นส่วนหนึ่งของภาษา
แต่มีส่วนต่างที่มักเข้าใจผิดคิดว่าเป็นส่วนเหมือน นั่นคือ –
“ภาษา” คือเสียงที่เปล่งออกมาเป็นข้อความอย่างหนึ่ง ผู้ที่เข้าใจภาษานั้นก็จะรู้ว่าเสียงนั้นมีความหมายว่าอย่างไร
“อักษร” คือลายลักษณ์ที่บันทึกเสียงหรือคำที่เปล่งออกมาเพื่อให้ผู้ที่รู้อักษรนั้นสามารถออกเสียงได้ตรงกับเสียงในภาษานั้น ไม่ว่าจะรู้ความหมายของอักษรนั้นหรือไม่รู้ก็ตาม
ตัวอย่างเช่น –
(๑) นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ
นี่คือ “อักษรไทย”
(๒) namo tassa bhagavato arahato sammāsambuddhassa
นี่คือ “อักษรโรมัน” (ที่เรามักเรียกติดปากว่าอังกฤษ)
แต่ข้อความทั้งสองข้อข้างต้นนี้ไม่ใช่ “ภาษาไทย” และก็ไม่ใช่ “ภาษาอังกฤษ”
แต่เป็น “ภาษาบาลี”
นี่คือความแตกต่างระหว่าง “ภาษา” กับ “อักษร” ที่หลายคนยังเข้าใจผิดคิดว่าเหมือนกัน
เช่นพูดว่า “พระคาถาชินบัญชรฉบับภาษาขอม” ซึ่งไม่มี มีแต่พระคาถาชินบัญชรฉบับ “ภาษาบาลี” แต่เขียนเป็น “อักษรขอม” (ไม่ใช่ “ภาษาขอม” หรือ “ภาษาเขมร”)
ถ้า “ภาษาขอม” ยังมีคนใช้พูดกันอยู่ในโลก อาจมีคนแปลพระคาถาชินบัญชรเป็นภาษาขอมก็ได้ แต่เท่าที่ทราบยังไม่มีใครแปล เพราะฉะนั้นจนถึงวันนี้จึงยังคงไม่มี “พระคาถาชินบัญชรฉบับภาษาขอม”
พระคาถาชินบัญชรที่ผู้พูดหมายถึงจึงคือพระคาถาชินบัญชรฉบับภาษาบาลีอักษรขอม ไม่ใช่พระคาถาชินบัญชรฉบับภาษาขอม
ที่ใช้ผิดจนแก้ไม่ได้แล้วก็คือ เวลาเขียนชื่อไทยเป็นอักษรโรมัน (อังกฤษ) เช่นชื่อ “ทองย้อย แสงสินชัย” เขียนเป็น Thongyoi Sangsinchai
คนสมัยนี้จะพูดว่า “เขียนเป็นภาษาอังกฤษ” หรือ “แปลเป็นภาษาอังกฤษ”
ทั้งๆ ที่ Thongyoi Sangsinchai ยังคงเป็น “ภาษาไทย” เพียงแต่เขียนเป็น “อักษรอังกฤษ” เท่านั้น
ไม่รู้ : แก้ด้วยการบอกให้รู้ ก็หาย
รู้ผิดหรือเข้าใจผิด : แก้ด้วยการชี้แจงข้อเท็จจริง ก็หาย
แต่ยึดถือผิดๆ เชื่อผิดๆ : แก้อย่างไรก็ไม่หาย
พลเรือตรี ทองย้อย แสงสินชัย
๔ มกราคม ๒๕๖๕
๑๔:๔๑
……………………………………….
ภาษากับอักษร