มองไม่เห็นครู

มองไม่เห็นครู

—————————–

มองไม่เห็นความเป็นมนุษย์

…………………….

เวลาผมอ่านข่าวหรือบทสัมภาษณ์หรือบทความจากสื่อ 

ถ้ามีอะไรที่สะดุดใจ ผมจะบันทึกส่วนนั้นเก็บไว้

แล้วพอมีเวลาก็เอามาทบทวน

นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ผมบันทึกไว้ตั้งแต่เดือนพฤษภาคม ๒๕๖๑

เพิ่งมีโอกาสหยิบขึ้นมาคิด และเขียน

…………………….

https://www.thaipost.net/main/detail/10320

…………………….

ครูสมัยก่อนรักศิษย์เหมือนลูกแท้ๆ 

ครั้งหนึ่งเมื่อเป็นครูเป็นศิษย์กันแล้ว 

ก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดกาล

ทุกเวลา ทุกสถานที่ 

ครูจะพูดด้วยความสุขใจ 

… ลูกศิษย์ฉัน …

ศิษย์ก็จะพูดด้วยความภูมิใจ 

… ครูฉัน …

เดี๋ยวนี้ ครูตีนักเรียนไม่ได้ 

“ลูกข้า ครูอย่าแตะ”

มีเหตุผล มีงานวิจัยสารพัดที่จะยืนยันว่าครูไม่จำเป็นต้องตีเด็ก 

แม้แต่คำว่า “ลูกศิษย์” ก็ไม่มีใครพูดแล้ว

ตัดเหลือแค่ “ศิษย์” คำเดียว

ฉันไม่ใช่ลูกคุณ

คุณไม่ใช่พ่อแม่ฉัน 

คุณเป็นแค่ “คนรับจ้างสอน” 

ฉันจ่ายเงินเดือนให้คุณแล้ว

คุณรับค่าจ้างไปแล้ว

จบ

จากสมัยก่อน ครูตามลูกศิษย์ไปจนถึงบ้าน 

มาถึงสมัยนี้ ครูตามนักเรียนได้แค่ภายในรั้วโรงเรียน 

นอกโรงเรียน ไม่ใช่หน้าที่ 

เดี๋ยวนี้ แม้ภายในโรงเรียนนั่นเองก็ทำได้แค่ภายในห้องเรียนเท่านั้น

และทำเฉพาะหน้าที่ “บอกวิชา” เท่านั้น

เรื่องอื่น-ขอโทษ-อย่าเสือก 

ยิ่งในระดับอุดมศึกษาด้วยแล้ว ชัดเจนที่สุด 

จากความรักความผูกพันเหมือนพ่อแม่กับลูก 

เหลือเพียงแค่-คนขายวิชากับคนซื้อวิชา-เท่านั้น 

อาจมียกเว้นเฉพาะบางท่าน บางคน ในระดับจุลภาค

แต่ในระดับมหภาคแล้ว มันคือภาพแห่งความจริง 

ไม่ว่ามันจะมีสาเหตุมาจากใครหรือจากอะไรก็ตาม แต่พูดได้โดยไม่ผิดว่า ทุกฝ่ายต่างช่วยกันทำให้มันเกิดขึ้น

และกำลังเดินหน้าต่อไปอย่างรวดเร็ว

ไม่มีใครบอกได้ว่า —

จากสถานะเหมือนพ่อแม่กับลูกเมื่อวันวาน

มาเป็นคนขายวิชากับคนซื้อวิชาในวันนี้ 

แล้วจะเป็นอะไรต่อกันในวันพรุ่ง 

แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร สถานะนั้นจะห่างจากความรักความผูกพันเหมือนพ่อแม่กับลูกออกไปมากขึ้น 

และมากขึ้นเรื่อยๆ 

และนั่นหมายถึงห่างจากความเป็นมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ

นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย

๙ ธันวาคม ๒๕๖๒

๑๐:๔๒

…………………………….

ดูโพสต์ในเฟซบุ๊กของครูทองย้อย

…………………………….