ความหวังของลุงแขก
ลูกแร้งที่พ่อแม่ออกไปหาอาหาร ตัวลูกนอนในรัง แม้จะไม่ได้กินอะไรเลยเป็นเวลานานก็ยังไม่ตาย เพราะมันมีความหวังหล่อเลี้ยงชีวิตอยู่ว่าเดี๋ยวพ่อแม่จะเอาอาหารมาป้อน …
ความข้อนี้ผมไม่ได้พูดเอง ปราชญ์ทางพระพุทธศาสนาท่านกล่าวไว้ในคัมภีร์วิสุทธิมรรค
ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ความหวังเป็นอาหารชนิดหนึ่งที่หล่อเลี้ยงให้คนเรามีชีวิตอยู่ได้?
………………….
ลุงแขกเป็นคนบ้านใต้
“บ้านใต้” ที่ว่านี้คือหมู่บ้านที่อยู่ทางทิศใต้ของวัดหนองกระทุ่ม – วัดที่ผมเป็นเด็กวัดอยู่ ๕ ปี
ลุงแขกมีลูกชาย ๓ คน คนโตบวชแล้วตามประเพณี
คนกลางอายุ ๑๕ กว่าๆ
คนเล็กอายุเท่าผม เป็นเพื่อนเด็กวัดด้วยกัน
ลุงแขกป่วยตอนที่ลูกชายคนกลางอายุได้ ๑๖ ปีกว่าๆ
อาการป่วยคือไอขนาดหนัก
วิธีรักษาคือกินยาแก้ไอโยคี
ผมเคยเข้าไปดูในบ้าน เห็นขวดยาเป็นเข่งๆ จึงรู้ชื่อยาแก้ไอโยคี
บางคนก็ว่าลุงแขกเป็นวัณโรค
แต่ไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร วิธีรักษาก็มีอย่างเดียวคือกินยาแก้ไอ
จนในที่สุดลุงแขกก็อยู่ในสภาพที่เราเรียกกันในเวลานี้ว่าผู้ป่วยติดเตียง คือนอนรอวันตาย
เพื่อนบ้านทั้งหลายและแม้กระทั่งคนในครอบครัวก็มีความเห็นตรงกันว่า ลุงแขกควรตายได้แล้ว
แต่ลุงแขกก็ไม่ตายทั้งๆ ที่ป่วยติดเตียงอยู่แบบนั้น
………………….
ลุงแขกป่วยอยู่ ๔ ปีเต็มๆ จนลูกชายคนกลางอายุครบบวช คนในครอบครัวก็ช่วยกันจัดพิธีบวชตามประเพณี มีแห่นาค มีกินเลี้ยงตามประเพณี
พอลูกชายสำเร็จเป็นองค์พระตอนใกล้เพล
ตกเย็นวันนั้นลุงแขกก็ตายโดยอาการอันสงบ
งานศพลุงแขกทำต่อจากงานบวชลูกชาย
………….
วันที่ ๒๙ เบื้องหน้าแต่พรรษากาล
นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย
๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๑
๑๓:๔๙