ความหวังของลุงแขก

ลูกแร้งที่พ่อแม่ออกไปหาอาหาร ตัวลูกนอนในรัง แม้จะไม่ได้กินอะไรเลยเป็นเวลานานก็ยังไม่ตาย เพราะมันมีความหวังหล่อเลี้ยงชีวิตอยู่ว่าเดี๋ยวพ่อแม่จะเอาอาหารมาป้อน …

ความข้อนี้ผมไม่ได้พูดเอง ปราชญ์ทางพระพุทธศาสนาท่านกล่าวไว้ในคัมภีร์วิสุทธิมรรค

ท่านเชื่อหรือไม่ว่า ความหวังเป็นอาหารชนิดหนึ่งที่หล่อเลี้ยงให้คนเรามีชีวิตอยู่ได้?

………………….

ลุงแขกเป็นคนบ้านใต้ 

“บ้านใต้” ที่ว่านี้คือหมู่บ้านที่อยู่ทางทิศใต้ของวัดหนองกระทุ่ม – วัดที่ผมเป็นเด็กวัดอยู่ ๕ ปี

ลุงแขกมีลูกชาย ๓ คน คนโตบวชแล้วตามประเพณี 

คนกลางอายุ ๑๕ กว่าๆ 

คนเล็กอายุเท่าผม เป็นเพื่อนเด็กวัดด้วยกัน 

ลุงแขกป่วยตอนที่ลูกชายคนกลางอายุได้ ๑๖ ปีกว่าๆ 

อาการป่วยคือไอขนาดหนัก 

วิธีรักษาคือกินยาแก้ไอโยคี 

ผมเคยเข้าไปดูในบ้าน เห็นขวดยาเป็นเข่งๆ จึงรู้ชื่อยาแก้ไอโยคี 

บางคนก็ว่าลุงแขกเป็นวัณโรค 

แต่ไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร วิธีรักษาก็มีอย่างเดียวคือกินยาแก้ไอ 

จนในที่สุดลุงแขกก็อยู่ในสภาพที่เราเรียกกันในเวลานี้ว่าผู้ป่วยติดเตียง คือนอนรอวันตาย 

เพื่อนบ้านทั้งหลายและแม้กระทั่งคนในครอบครัวก็มีความเห็นตรงกันว่า ลุงแขกควรตายได้แล้ว

แต่ลุงแขกก็ไม่ตายทั้งๆ ที่ป่วยติดเตียงอยู่แบบนั้น

………………….

ลุงแขกป่วยอยู่ ๔ ปีเต็มๆ จนลูกชายคนกลางอายุครบบวช คนในครอบครัวก็ช่วยกันจัดพิธีบวชตามประเพณี มีแห่นาค มีกินเลี้ยงตามประเพณี

พอลูกชายสำเร็จเป็นองค์พระตอนใกล้เพล 

ตกเย็นวันนั้นลุงแขกก็ตายโดยอาการอันสงบ

งานศพลุงแขกทำต่อจากงานบวชลูกชาย

………….

วันที่ ๒๙ เบื้องหน้าแต่พรรษากาล

นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย

๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๑

๑๓:๔๙

ดูโพสต์ในเฟซบุ๊กของครูทองย้อย