ขาตั้ง

ขาตั้ง

—–

เดินออกกำลังแต่ละเช้าผมได้ทำบุญหลายอย่าง

อย่างแรก หาทางแวะเข้าวัด ไหว้พระ (อปจายนมัย) และบริจาคใส่ตู้ ผมไม่ค่อยสะดวกทั้งกายและใจที่จะใส่บาตร จึงเลือกใช้วิธีใส่ตู้แทน (ทานมัย) 

ระหว่างทางพบเห็นคนใส่บาตร รู้จักหรือไม่รู้จักผมก็อนุโมทนาทุกคน (ปัตตานุโมทนามัย) 

ระหว่างเดินผมก็สวดมนต์ไปด้วย (ภาวนามัย) อันนี้ทำเป็นนิสัยไปแล้ว บทที่สวดประจำคือ นโม ไตรสรณคมน์ พุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ พาหุง มหาการุณิโก และปิดท้ายด้วยชินบัญชร 

ต่อจากนั้นก็เจริญสติด้วยบท นามรูปํ อนิจฺจํ นามรูปํ ทุกฺขํ นามรูปํ อนตฺตา อันนี้ติดมาตั้งแต่บวชเณร ครูบาอาจารย์ท่านสอนให้ภาวนาในระหว่างเดินบิณฑบาต

พรรคพวกเคยกระเซ้าว่ามัวแต่เดินภาวนา รถรามันจะเฉี่ยวเอาไปกิน สนใจโลกข้างทางมั่งก็ได้

สนใจครับ ภาวนากับรับรู้สิ่งรอบๆ ตัว สามารถทำไปพร้อมๆ กันได้ อันนี้ไม่ได้พูดในแง่พระอภิธรรมนะครับ เพราะตามหลักพระอภิธรรม ธรรมชาติของจิตรับรู้อารมณ์ได้ขณะละ ๑ อารมณ์เท่านั้น แต่เพราะความเร็วของจิตทำให้เรารู้สึกว่ารู้อารมณ์ได้พร้อมๆ กันหลายอย่าง

บุญอีกอย่างหนึ่งที่มีโอกาสทำอยู่บ่อยๆ ระหว่างเดินก็คือ “ไวยาวัจมัย” 

คำนี้พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานแปลว่า “ที่สําเร็จด้วยการขวนขวายช่วยเหลือ”

อย่างเช่นเดินๆ ไป มีรถชะลอจอดถามทาง แบบนี้เจอบ่อย

บางเรื่องไม่ต้องขวนขวายไปหา แต่บุญวิ่งเข้ามาหาเราเอง อย่างเมื่อเช้าวาน

ผมเดินกำหนดอารมณ์ไปตามปกติ แต่ตามองไปข้างหน้า 

มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งสวนทางมา

เป็นนิสัยหรืออะไรอย่างหนึ่งที่เวลามีมอเตอร์ไซค์สวนมาผมจะมองไปที่ขาตั้งก่อนอื่น อาจเป็นเพราะผมเคยขี่มอเตอร์ไซค์ลืมเอาขาตั้งขึ้น ตอนวิ่งทางตรงหรือเลี้ยวขวาไม่เป็นไร ไม่รู้สึก แต่พอเลี้ยวซ้าย ขาตั้งค้ำกับพื้นถนน รถเถไปแล้วล้มไม่เป็นท่า

ผมสังเกตที่ขาตั้ง พอใกล้เข้ามาก็เห็นชัดว่าเขาไม่ได้เอาขาตั้งขึ้น

วิธีเตือนที่ผมคิดเอาเองว่าน่าจะสะดุดตาที่สุดก็คือ ชี้มือตรงไปที่จุดขาตั้งเมื่อเข้ามาในระยะใกล้และวาดมือตามรถไป

ได้ผลครับ คนขี่ใช้เท้าปัดขาตั้งขึ้นทันที พร้อมกับที่ผมได้ยินคำพูดดังๆ คล้อยหลังมา

“ขอบคุณครับ”

———–

ไม่มีใครเลยที่จะทำประโยชน์ให้แก่เพื่อนร่วมโลกไม่ได้-ไม่ว่าจะยากจะจนแค่ไหน

ขอเพียงให้มีแก่ใจคิดจะทำเท่านั้น

นาวาเอก ทองย้อย แสงสินชัย

……………………

โพสต์ครั้งแรก: ๑ ธันวาคม ๒๕๕๘ ๑๐:๔๐

โพสต์ซ้ำ: ๓ กันยายน ๒๕๖๓ ๑๗:๔๐