บังสุกุล (บาลีวันละคำ 11)

บังสุกุล

ออกเสียงว่า บัง-สุ-กุน (สุ – สระ อุ ไม่ใช่ สะ – สระ อะ)

“บังสุกุล” ภาษาบาลีเป็น ปํสุ + กูล (ปัง-สุ-กู-ละ)

“ปํสุ” เขียนแบบไทยเป็น “บังสุ” แปลว่า ฝุ่น, ขี้ดิน

“กูล” (สระ อู) เขียนแบบไทยเป็น “กุล” อ่านว่า กุน แปลว่า เปรอะเปื้อน, คลุกเคล้า

“บังสุกุล” แปลว่า ผ้าที่เปรอะเปื้อนอยู่กับฝุ่น คือผ้าที่ทิ้งแล้ว

สมัยพุทธกาล พระสงฆ์ท่านจะเที่ยวเก็บผ้าที่เขาทิ้งแล้วมาซักแล้วเย็บเป็นจีวรใช้นุ่งห่ม

ชาวบ้านที่มีศรัทธาจึงเอาผ้าดีๆ ไปทอด (ทอด คือ วาง) ไว้ตามทางที่พระผ่าน เพื่อให้พระเก็บเอาไปทำจีวร

จึงเป็นที่มาของการ “ทอดผ้าป่า” และ “ทอดผ้าบังสุกุล” ในงานศพ

“บังสุกุล” ระวัง อย่าพูดผิดเป็น “บังสะกุล”

เพราะ “บังสะกุล” อาจถูกแปลล้อเล่นว่า “นามสกุลของนายบัง”

บาลีวันละคำ (11)

14 -5 -55

ห้องพระ

13-9-55

ดูโพสในเฟซบุ๊กของครูทองย้อย